Please
Call the Doctor
[sehun X luhan] – NC 18+
“ อ๊ะ! พี่หมอ...ทำอะไรน่ะ...
ทำไม..อื้อ ”
ร่างบางร้องแทบไม่ทันเมื่อชายหนุ่มหน้านิ่งที่ดำรงตำแหน่งเป็นแพทย์คนนี้เลิกเสื้อของตนเองขึ้นอย่างรวดเร็วแล้ววางทาบเครื่องมือส่วนนั้นลงกับยอดอกสีสดข้างซ้าย
มือน้อยสองข้างยันหน้าท้องอีกคนไว้เป็นการทรงตัวไม่ให้หงายหลังตกเก้าอี้ลงไป ลู่หานอยากยกมือขึ้นผลักมือหนาซุกซนข้างนั้นออก
แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไรก็กายอ่อนยวบยาบเพราะแรงกดคลึงของเจ้าเครื่องมือนั้นกับจุดสั่นไหวของกามารมณ์ของตนเอง
บดขยี้แทนการใช้นิ้วอย่างเคย สร้างความซ่านเสียวด้วยโลหะเย็นเฉียบจากวัสดุที่ใช้ทำ
“ ใจเต้นแรงอย่างนี้แปลว่าชอบใช่ไหมคนสวย
”
เอ่ยแซวอย่างหยอกล้อก่อนกดแรงมือลงไปอีกจนร่างอ้อนมือเผลอแอ่นหลังให้แผ่นอกบางใกล้กับคุณหมอมากกว่าเดิม
ในขณะที่ถันซ้ายถูกเค้นคลึงจากเครื่องมือวัดนั่น อีกข้างก็ถูกปรนเปรอด้วยลิ้นร้อนซึ่งตวัดไล้เลียราวกับเด็กน้อยดูดน้ำนมจากมารดา
“ อ๊า ..อย่ากัด...พะ ” เผลอขบเม้มดูดดึงยอดอกขวาไปแรงๆหนึ่งที
ก่อนจะสลับข้างกันให้ทัดเทียม เจ้าโลหะเย็นๆ นั้นยิ่งทำให้ติ่งไตชูชันขึ้นท้าทายกลีบปากร้อนฉ่าให้กลืนกินมันอีกครั้งอย่างไม่รู้เบื่อ
...ลู่หานหน้าแดงซ่านไปหมดทั้งความอายทั้งความใคร่
มือบางเลื่อนสอดในกลุ่มผมคนใต้ร่างก่อนกดศีรษะนั้นให้จมแนบไปกับอกขาวเนียนซึ่งบัดนี้โดนเล่นงานจนเป็นสีกุหลาบ
แอ่นอกเข้าหายวนยั่วให้คนพี่ได้กระทำการสมใจอยาก
“ อา ...เด็กดื้อต้องถูกลงโทษอย่างนี้แหละ อย่ายั่วพี่นักเลยเดี๋ยวจะเจ็บไม่ใช่น้อยนะ
” เริ่มไล้ริมฝีปากขึ้นสูดดมซอกคอหอมไปมาแล้วขบกัดเบาๆ
สร้างรอยรักสีชาดให้เห็นชัดถี่ยิบไม่ต่ำกว่าสิบ
ยามลู่หานเบี่ยงหลบซ้ายเซฮุนก็เข้าซุกไซ้ด้านขวา แล้วพอหลบเบี่ยงไปด้านขวา
คอด้านซ้ายก็เต็มไปด้วยรอยรัก ...ท้ายสุดแล้วกวางน้อยก็ไหลไปตามกระแส
เชิดใบหน้าขึ้นอย่างรู้งาน แทบไร้ที่ให้รังแก
“ พะ...พี่หมอ เสี่ยวลู่..จะช้ำละ..อื้อ! ”
ปากบางที่เอื้อนเอ่ยมธุรสวาจาหวังให้คนพี่หยุดกลับถูกปิดโดยกลีบปากร้อนจัดพร้อมกับลิ้นชื้นซึ่งสอดแทรกเข้ามายามลู่หานเผลอตัว
ลิ้นสากละเลงระรัวในปากเล็กหวานฉ่ำ ดูดซับน้ำสีใสที่ไหลเยิ้ม
ตวัดไล้ตามฟันเรียงสวย หยอกล้อลิ้นเล็กกระทั่งร่างบางแทบขาดอากาศหายใจ
“ จะช้ำได้ยังไง นี่มันเพิ่งเริ่มเอง ”
“ อะ.. ”
ไม่ทันได้พูดก็ถูกปล้ำจูบเสียอีกคราพร้อมกับร่างที่ลอยหวือขึ้นตามกำลังอีกคน
สะโพกกลมภายใต้กางเกงขาสั้นสีแดงถูกจับวางบนโต๊ะทำงานที่มีกระจกวางทับด้านบน
เอกสารทั้งหลายบริเวณนั้นถูกกวาดลงพื้นอย่างไร้ค่าจนกระจัดกระจายไปทั่ว
ริมฝีปากไม่มีของใครละออกจากกัน มือใหญ่จับเสื้อกาวน์นั้นออก
ตามด้วยเสื้อไหมพรมที่เขาเคยมองว่ามันน่ารักดีตอนอยู่บนตัวอีกคนแต่ในยามนี้เขาไม่ต้องการ
เสื้อประจำตำแหน่งคุณหมอถูกจับวางแผ่บนโต๊ะรองรับไม่ให้แผ่นหลังบางๆ
ต้องเจ็บนักยามถูกกดตัวให้เอนราบลงกับโต๊ะทำงานเช่นตอนนี้
เซฮุนยังคงสนุกกับการสัมผัสร่างกายลู่หานให้ทั่วทุกตารางนิ้ว
มือข้างหนึ่งเลื้อยลงไปปลดกางเกงที่แสนแกะกะตาจนเหลือเพียงร่างเปล่าเปลือยนอนอวดสายตาเขาเอง
“ อ๊า...อื้อ อ๊ะ! ”
แกนกายเล็กถูกครอบครองด้วยริมฝีปากที่เพิ่งแลกรสจูบกันมาโดยไม่ผ่านการใช้มือใดๆทั้งสิ้น
ร่างเล็กหอบสั่นยามอีกคนเร่งจังหวะ ตาหวานเยิ้มน้ำคลอจากความกระสัน
ประสานนิ้วทั้งห้าแนบแน่นกับมือข้าวงขวาของอีกคนที่ส่งมา
ในขณะที่มือซ้ายไม่ปล่อยว่างบดขยี้ปทุมถันด้านบน ...รุกเร้าจนกวางน้อยทนไม่ไหว
ต้องเอ่ยปากออกมาอย่างขวยอาย
“ ระ...เร็ว..เร็วอีก ”
บีบฝ่ามือของเซฮุนแน่นกับมืออีกข้างที่ขยุ้มกลุ่มผมคนตัวโต
สกิลการใช้ลิ้นยังคงสร้างความเสียวซ่านให้ลู่หานได้เสมอไม่ว่าจะกี่ครั้ง
ขบเม้มเบาๆ จนเสียงหวานครางไม่เป็นภาษา
นิ้วทั้งสองของเซฮุนสอดเข้าไปในปากเล็กช่างจำนรรจาให้คนหน้าหวานช่วยยามเบิกทาง ลิ้นเล็กเองก็ไม่ยอมแพ้
เล่นเลียนิ้วทั้งสองนั้นราวกับที่เซฮุนทำกับตนเอง
ยิ่งร่างสูงเพิ่มจังหวะเร็วเท่าไหร่ ลู่หานเองก็ไม่ต่างกันนัก... เล่นเอาพี่หมอแทบอยากกลืนกินเจ้าตัวเล็กไปทั้งเนื้อทั้งตัว
สุดท้ายแล้วน้ำกามสีขุ่นก็หลั่งไหลออกมาให้อีกคนได้เชยชิม ร่างสูงไม่รอช้าที่จะสอดใส่นิ้วทั้งสองเข้าไปในช่องทางรัก
ขาขาวถูกแยกออกกว้างกว่าเก่าให้รังแกได้ง่ายมากขึ้น
มืออีกข้างที่ว่างเซฮุนใช้ปลดกางเกงของตัวเองออกให้ลงไปถึงเข่าเท่านั้น นิ้วยาวยังคงทำงานดีเสมอจนลู่หานแทบขาดใจ
“ ฮื่อ ..เบาหน่อย ”
นอนนิ่งเป็นตุ๊กตามานานก็เริ่มทนไม่ไหวยามที่เพิ่มนิ้วที่สามเข้ามาด้วย
คุณหมอปลอบประโลมคนไข้พิเศษด้วยการพรมจูบเสียทั่วใบหน้า
ชักนิ้วเข้าออกไม่ขาดจังหวะ ...เซฮุนไม่อยากคิดเลยว่าหากเป็นตัวตนของเขาจะตอดรัดได้ดียิ่งกว่านิ้วขนาดไหน
แม้ไม่ได้ทำมาสักพักหนึ่งแต่ร่างกายหวานก็ยังคงตอบสนองเขาอย่างดีเยี่ยม
“ อ๊ะ ..ตรง..ตรงนั้น พี่เซฮุน ” ครางเว้าวอนเมื่อจี้โดนจุดกระสัน
โดนกระแทกซ้ำราวกับแกล้งจนเสียงสวยแหบแห้งไร้แรงคราง
“ ไม่ไหวอะ .... ”
“ ไม่งอแงนะคนดี ”
“ ขะ...เข้ามาได้ไหมพี่หมอ ...นะ ”
ออดอ้อนด้วยตาหวานหยด
ใบหน้าแสดงความต้องการล้นจนโอเซฮุนป้อนจูบปรนเปรอให้และสอดแกนกายไปรวดเดียวจนแทบมิดด้าม
รับรู้ถึงแรงจิกที่หลังคอแต่นั่นไม่เท่าความปวดหนึบกลางลำตัวเพราะแรงบีบรัดจากช่องทางที่เขาบุกเข้ามา
“ ทำไมแน่นอย่างนี้ละ ...อ่า ”
“ อื้อ ...มะ ”
เสียงตอบรับกระท่อนกระแท่นฟังไม่รู้เรื่อง
คุณหมอขยับกายเข้าออกไปมาเมื่อทุกอย่างเริ่มคงตัว
ยิ่งดึงออกมากเท่าไหร่แรงใส่ก็ยิ่งมากตามจนคนตัวเล็กหัวสั่นหัวคลอน
โต๊ะทำงานขยับเลื่อนจากตำแหน่งเก่าตามแรงกระแทก
“ อ๊ะ ...โอย ..อ่าส์ ”
ลู่หานยังคงครางอยู่ด้วยความเจ็บปนกับความสุขสมที่อีกฝ่ายมอบให้
มือขาวไล่สะเปะสะปะทั่วแผ่นหลังกว้าง จูบตามสันกรามนายแพทย์ของเขาอย่างยวนเย้า
แผ่นหลังเล็กเองก็ถูกโอบประคองด้วยมือใหญ่ ขาเรียวถูกจับเกี่ยวกับสะโพกไว้
“ ละ..ลึกอีก มากกว่า..อึก ...นี้ ”
จากที่ตอนแรกขาอยู่บนสะโพก ตอนนี้เซฮุนรั้งขึ้นมาจนพาดบ่าก่อนสอดใส่ตัวตนไปให้ลึกดังความต้องการ
กระทั้นเข้าไปจนโดนจุดลับให้กายบอบบางผวาสั่นครางเครือฟังไม่ได้ศัพท์
ยิ่งรู้ยิ่งใส่แรงโหมไปจนแก้วน้ำชาแก้วเดิมบนโต๊ะนั้นมีน้ำกระฉอกออกมา
พร้อมๆกับความสุขที่นำพาเขาทั้งคู่ไปพร้อมกัน
ลู่หานนอนหอบตัวแดงเพราะความล้าจากกิจกรรมทว่าอีกคนดูท่าจะไม่หยุดโดยง่าย
เมื่อคุณหมอถอดสเวตเตอร์สีดำของตัวเองออกโชว์แผงอกกำยำอยู่ตรงหน้า
....ราตรีนี้ยังอีกแสนไกล
.
.
“ พี่หมอ...แรงอีก ” กลายเป็นว่ากิจกรรมเรียกเหงื่อยังไม่จบสิ้น
ร่างแบบบางอยู่ในอ้อมแขนนายแพทย์ที่โอบอุ้มร่างเล็กเอาไว้ไม่ให้ตก
แผ่นหลังเนียนถูไถกับตู้เพราะแรงอีกคนจนตู้เก็บเอกสารกระแทกผนังส่งเสียงน่ากลัว
เซฮุนยังคงตรวจสภาพคนไข้คนนี้เสียจนอ่วม อยากถนอมน้องแทบขาดใจแต่ทว่าสิ่งยั่วเย้าตรงหน้าไม่ให้ความร่วมมือจนต้องรุนแรงเสียหลายครั้ง
จบจากตู้ตรงนี้ลู่หานก็แทบเปลี้ย...ไม่ได้คิดมาก่อนด้วยซ้ำว่าคนเป็นหมอนั่งตรวจคนไข้เฉยๆ
จะแข็งแรงถึงขนาดกระทั่งจับตัวเองเทสต์ตู้จนจบบทรัก
ลู่หานเป็นคนกลัวความสูงหากแต่เซฮุนก็ยังนำพาเขาไปชมสายรุ้งบนฟ้าสีครามอย่างไม่จบไม่สิ้น
ร่างเล็กถูกนำพาไปนู่นมานี่ราวกับตุ๊กตา
และใบหน้านั้นก็งามงดไม่ต่างจากตุ๊กตากระเบื้อง
“ ให้เราพักเถอะนะ ...พอแล้วนะพี่หมอ ”
ครางอ้อนแล้วยกมือขึ้นลูบใบหน้าเซฮุนวอนเว้า
ตอบแทนร่างสูงที่พยักหน้าตกลงด้วยจุมพิตแสนหวานไร้ซึ่งการกร้ำกรายใดๆ กลิ่นกายแสนหวานยังเจอจางเคล้ากับกลิ่นกุหลาบที่ประดับไว้บนเตียง
...ลู่หานยังคงนอนหงายอยู่อย่างนั้นบนเตียงที่ตัวเองเพิ่งตื่นขึ้นมาเมื่อสองชั่วโมงที่แล้ว พร้อมหลับตาพริ้มสู่คืนแสนหวานด้วยความอ่อนล้า
หวังใจว่าอีกสักพักเซฮุนนาของเขาคงนำผ้าสักผืนมาห่มให้
...แต่เซฮุนกลับหยิบกุหลาบสีชาดขึ้นมา
บิดขั้วออกจนกลีบปริแตกให้มันกระจายอยู่บนเนื้อกวางสีขาวนวลงามงดตรงหน้า
...ลู่หานไม่รู้หรือยังไงกัน ....ว่าคุณหมอยังทำการตรวจคนไข้ไม่เสร็จสิ้นเลย
- 80% -
“ พะ...พี่หมอ ทำอะไรน่ะ ”
มือเล็กปัดดอกกุหลาบบางส่วนออกจากตัวไปแล้วมองอีกคนด้วยความสงสัยเต็มดวงตาทั้งสอง
...ทว่าเซฮุนก็ไม่ตอบ แต่กลับเพิ่มจำนวนดอกกุหลาบมากขึ้นๆ จากหนึ่งเป็นสอง
จากสองเป็นสาม สี่ ห้า กลายเป็นประติมากรรมสวยงามยิ่งกว่าภาพวาดจิตรกรรมใดๆ
“ ตอบเราเถอะนะ ” อ้อนเสียงใสกะพริบตาปริบๆใส่ แต่ไม่ได้ผลใดๆทั้งสิ้น
“ คนสวย... รู้ไหมว่าพี่ยังลงโทษเราไม่เสร็จเลย ”
ว่าแบบนั้นก่อนจะนอนคร่อมทับลูกกวางที่เนื้อตัวแต่งแต้มไปด้วยสีแดงของกลีบดอกไม้เต็มตัว
“ แต่เราไม่ไหวละอ่า ...ให้เราได้พักเถอะนะ อ๊ะ...อ๊าส์ ”
เสียงหวานครางสั่นยามที่มือหนาลอบไปกดชำแรกลึกแถวช่องทางด้านหลังจนน้ำคาวที่คั่งค้างไหลเยิ้มออกมา
แถมยังไม่หยุดที่จะสอดเข้าไปภายในกระตุ้นความอยากจนตาหวานเยิ้มน้ำคลอหน่วยเพราะความใคร่ในกามารมณ์
“ เรามาเล่นเกมกันดีกว่า อา... ”
“ มะ...ไม่เอา งื้อ ” โดนจูบปิดปากเพราะคนตัวโตไม่ยอมรับคำปฏิเสธ
บดเบียดร้อนแรงราวกับไฟที่จะทำให้ริมฝีปากบางๆ นั่นละลายหลอมเป็นเนื้อเดียวกัน
เกลียวลิ้นพันกันมั่วไปหมดแต่สยบเด็กพยศจนอยู่หมัดได้ด้วยความหวานละมุนละไมแบบเดียวกับสายไหมนุ่มลิ้นที่เคยกินเมื่อเยาว์วัย
“ เล่นเกมกันเนอะๆๆ ”
จูบแก้มใสระเรื่อยถึงติ่งหูขอร้องคนเป็นน้องจนอีกฝ่ายยอมทำตาม
“ ก็ได้...แต่...เบาๆ นะ ”
เพราะลู่หานแพ้ลูกอ้อนเซฮุนทุกที ...ก็นานๆ พี่หมอจะยอมอ้อนน่ะนะ
“ ยิ่งกว่าปุยนุ่นเลยครับที่รัก ”
ลูบกรอบหน้าเนียนปลอบโยน “
มาฟังกติกากันก่อนดีกว่าเนอะ ” ถอนนิ้วยาวออกจากช่องทางก่อนจะเริ่มอธิบาย
“
เดี๋ยวพี่จะทำให้น้องลู่หานกลายเป็นดอกกุหลาบ ”
“ เห ... ” เด็กน้อยยิ่งสงสัยหนักกว่าเก่า
ก็เพราะไม่เคยเห็นนายแพทย์หนุ่มคนนี้เล่นมายากลมาก่อนเลย
แล้วจะมาเสกเขากลายเป็นดอกกุหลาบได้อย่างไร
“ พี่กูจำทำแบบนี้แล้วก็แบบนี้ไงครับ...
”
ก้มหน้าลงใช้ปากกัดกลีบกุหลาบบนไหล่บางออกไปบนพื้นเตียง
ก่อนจะขบเม้มเนื้อที่เคยมีดอกกุหลาบวางทำให้ขึ้นรอยสีชมพูอ่อนคล้ายๆ
กับเจ้าดอกไม้ที่ร่วงหล่นไป ...ย้ายไปทำตรงไหปลาร้า ตรงต้นแขนขาวน่ากัดกิน
“ อะ ...อื้อ ” สั่นยิ่งกว่าลูกนกหัดบินเสียอีก
“ พี่จะทำอย่างนี้ ....ทั้งตัวเราเลย ”
...และแล้วภารกิจรักษาคนไข้ก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง
ลู่หานแทบสลบคาอกแกร่งกว่าเซฮุนจะจัดการดอกกุหลาบหมดตัวแล้วเนรมิตให้ลู่หานกลายเป็นดอกไม้นั้นเสียแทน
น้องก็ปวดไปทั้งเนื้อตัวเพราะแรงที่กัดมาจนเกิดรอยมันไม่ใช่เบาๆ
เซฮุนจับขาเรียวอ้าออกจากกันเป็นรูปตัวเอ็ม แทรกตัวเองไปนั่งระหว่างขาสองข้างก่อนจะสอดแกนกลางของตนไปจนสุดทางไร้การบอกกล่าวใดๆ
จนลู่หานเจ็บแสบ
“ ฮึก...ไหน..อา บอกว่าจะเบาไง ” ตัดพ้อต่อว่าแต่ก็ยอมขยับสะโพกตามใจ
“ ก็กำลังตามใจเราอยู่นี่แหละครับ ”
พลิกให้ร่างบอบบางขึ้นมาอยู่บนตัวแทนทั้งที่ยังคงเนื้อแนบเนื้อกันอยู่แบบนั้น
เพียะ!
“ มัน...ไม่เอาแบบนี้สิ ”
ฟาดไปที่ต้นแขนซึ่งแอบมีมัดกล้ามไม่หนักไม่เบา ก่อนจะทำหน้างอง้ำ
“ เถอะน่า นะ ” ขยำก้นขาวเสียจนเนื้อเหลวให้ลู่หานสะดุ้ง
ยอมขยับโยกสะโพกในที่สุด
“ อ๊า ...ลึกจัง ”
ทั้งๆ ที่เป็นคนคุมทุกอย่างเองแท้ๆ แต่ลู่หานก็ยังอดร้องไม่ได้
คนหน้าสวยเชิดไปหน้าขึ้นตามความเสียวกระสัน ร้องครางตามจังหวะการโยกโยนบนตัวอีกคน
มือทั้งสองยังคงเท้าไว้บนหน้าท้องแข็งแรง เพิ่มจังหวะและยั่วยวนด้วยลีลาจนเซฮุนเกือบทนไม่ได้เสียเอง
“ อ่า อย่างนั้นแหละเด็กดี ใกล้หรือยังละ ”
“ จะ ฮื้อ...จะถึงแล้ว ”
ตอบไปก็รัวสะโพกให้กลืนกินแท่งร้อนถี่ยิบกระทั่งเซฮุนพลิกกายไปอยู่ด้านบนแทนแล้วซอยละเอียดจนไม่ทันได้หายใจให้เข้าเต็มปอด
“ อะ ...พี่หมอ...อึ๊ก ...อ๊าส์ ”
คนตัวเล็กเผลอปล่อยน้ำกามออกมาอีกครั้ง มือสวยกอบกุมกลีบดอกไม้เต็มกำมือและสุดท้ายมันก็เปื้อนน้ำข้นนั้นเสียจนฉ่ำ
“ อ่า ...ซี๊ด ..สุดยอดจริงๆ ” เซฮุนยังคงชมคนสวยของเขาไม่คลาดปาก
ตอนนี้คนตัวเล็กเอาแต่นอนหอบครางใต้ร่างเขาโดยที่ไม่มีใครนับทันว่าเจ้าตัวปล่อยน้ำออกมาเสียกี่ครั้ง
....แต่กับเซฮุนเองก็เพิ่งจะเริ่มครั้งที่สี่ เขายังคงกระแทกกระทั้นเข้าหากายหวานอยู่จนกระตุ้นจุดกระสันให้แก่นกายของลู่หานแข็งขืนด้วยอารมณ์อีกระลอกโดยไม่ได้ตั้งใจ
เสียงหวานครางเบาหวิวเพราะหมดแรงจะกรีดร้อง ได้แต่ขยุ้มกลีบกุหลาบบนผืนเตียงไปทั่วและปลดปล่อยพร้อมกับเขาอีกครั้งทั้งๆที่ริมฝีปากของเซฮุนยังคาอยู่ตรงยอดอกสีหวาน
ดอกไม้ที่กระจัดกระจาบเหล่านั้นเปื้อนน้ำสีขาวเต็มไปหมดจนจับตัวกัน
“ พี่หมอชนะแล้วนะ ” ลู่หานพึมพำแผ่วเบาก่อนสลบไปจริงๆ
เพราะความปวดร้าวที่ช่องทางรักและร่างกาย ...ทว่าความหวามหวานยังคงตราตรึงในใจคนตัวเล็กจวบจนนิทรารมณ์ในยามฝัน
“ สุขสันต์วันวาเลนไทน์นะเสี่ยวลู่ของพี่ ”
จุมพิตกลางหน้าผากมนแล้วบอกคำต้อนรับวันใหม่ตามเข็มนาฬิกาที่เพิ่งเลยเที่ยงคืนมาไม่มากเท่าใดนัก
เซฮุนจัดแจงย้ายคนตัวเล็กไปที่โซฟายาวสองที่นั่ง
และจัดการสวมใส่เสื้อผ้าให้แผ่วเบาไม่รบกวนคนนอนจนเสร็จสรรพรวมทั้งจัดเครื่องแต่งกายตัวเองให้เรียบร้อย
...ยิ่งมองผิวพรรณที่เต็มไปด้วยรอยของเขาแล้วก็อดใจฟัดเด็กคนนี้ไม่ได้จนต้องลอบหอมแก้มหนึ่งหน
ก่อนกลับไปจัดการเตียงตรวจที่เลอะเทอะด้วยน้ำรักและกลีบกุหลาบจากความคิดพิเรนท์และลามกของเขาเอง
กระทั่งทุกอย่างเรียบร้อยนายแพทย์จึงตัดสินใจอุ้มคนตัวน้อยในชุดกาวน์ของเขาขึ้นมา
มือทั้งสองเองก็ไม่ได้ว่างเพราะทั้งถือกระเป๋าและถุงผ้าปูที่นอน ...โชคดีแค่ไหนที่แม่บ้านเปลี่ยนมันทุกวันอยู่แล้วเขาเลยแอบเอากลับมาซักมาตากได้
“ ฮือ ไปไหนเหรอ ” คนตัวเล็กผวาตื่น ปรือตามองแล้วเอามือมาโอบรอบคอเซฮุนไว้
“ กลับบ้านเราไงครับ ” ตอบแล้วเดินไปที่รถในความมืดของเวลาตีหนึ่งกว่าไม่ค่อนมีคนนับว่าเป็นโชคอันใหญ่หลวงนัก
...คืนนี้โอเซฮุนได้กำไรเสียจนอิ่มเอมต้อนรับวันแห่งความรัก พรุ่งนี้ลู่หานก็ได้แต่หวังว่าคงไม่โดนอะไรอีก
...แต่คุณคิดว่าพี่หมอของเขาจะปล่อยเนื้อกวางหวานๆ
ตัวนี้ให้หลุดลอยไปจริงหรอกหรือ?
#กามกันเบาๆ (หรือไม่เบา)
ไม่เม้นท์มีงอน...
